Beste lezers,
De euro, dat veelgeprezen stukje financiële eenheid dat 25 jaar geleden zijn intrede deed, heeft zich ontpopt tot een paradox van absurditeit in de Europese economische geschiedenis. Laten we de krankzinnige reis van de euro eens onder de loep nemen, waarbij we niet schromen om de absurditeiten te benoemen die deze munteenheid met zich meebrengt.
In de jaren voor de introductie van de euro was er een duidelijk verschil tussen de Italiaanse Lire en de Duitse Mark. Gedurende die periode gleed de Lire af als een gammel vlot in een wilde rivier, met een verlies van 83% ten opzichte van de Duitse Mark. Toen kwam de euro als de grote gelijkmaker, de valuta-verdediger die de Lire vast pinde aan de Mark als een mot aan een prikbord.
Wat een nobel streven leek, bleek een bron van economische absurditeit te zijn. In Zuid-Europa heeft de euro als een financiële bulldozer de lokale industrie gedecimeerd. De jeugd wordt geconfronteerd met een dystopische werkloosheidssituatie, waarbij ze de vruchten plukken van een munteenheid die hun economieën knevelt in plaats van verheft.
Aan de andere kant van het euro-spectrum heeft het Noorden niet echt reden tot juichen. De koopkracht van pensioenen wordt als een kaartenhuis weggeblazen door de constante erosie van de euro. Het is alsof de munteenheid zijn eigen agenda heeft, waarbij hij langzaam knabbelt aan de financiële zekerheid van degenen die er het meest van afhankelijk zijn.
Cijfers: In de 25 jaar voor de introductie van de euro verloor de Italiaanse Lire 83% ten opzichte van de Deutsche Mark.
De euro lijkt een voorliefde te hebben ontwikkeld voor het splijten van Europa in economische tegenpolen. In plaats van een symbool van eenheid is het een katalysator geworden voor groeiende ongelijkheid en frustratie.
Laten we eerlijk zijn: wie heeft er echt baat bij de euro gehad? Zeker niet de jonge generatie in het Zuiden die tevergeefs zoekt naar kansen, noch de werkenden en gepensioneerden in het Noorden die hun zuurverdiende centen zien verdampen als sneeuw voor de zon.
In deze financiële absurditeit lijkt de enige groep die profiteert, de grote exporterende multinationals in de rijke delen van Europa te zijn. Zij navigeren handig door de valutaire wateren en plukken de vruchten van een euro die blijkbaar voor hen gunstig gestemd is.
Dus, beste lezers, laten we de absurditeit van de euro onder ogen zien en ons afvragen of deze munteenheid echt het eenheidsstreven dient dat ooit werd beloofd, of dat het slechts een instrument is geworden voor de welvarenden om hun rijkdom te behouden, terwijl anderen de prijs betalen.
Amen!